Część I

- Mmm jakie dobre…  Ty stary weź puść tę piosenkę, wpasuje się w klimat idealnie. – Nawet nie spostrzegłem kiedy wszyscy zaczęli kiwać się do rytmu. Połączenie trzydziestoletnich kolumn firmy Altus, wraz z wysokimi sufitami, sprawiało niewiarygodną wręcz, jak na takie warunki, jakość dźwięku.
     - Mistrzu! Buszka? – Niko wyciągnął do mnie rękę podśpiewując  „One love, one heart, Let's get together and feel all right”…

- Nie czekając długo, pewnie chwyciłem popielniczkę wraz z lolkiem
i wsłuchując się w słowa piosenki, zaciągnąłem się dość dobrze.  Na mej twarzy od razu zagościł uśmiech. Pociągnąłem jeszcze raz, delektując się, dymem, który ogarniał moje płuca, i podałem jointa dalej. 

- Idę po browar. Chce ktoś?  - zapytałem wstając - Piwko z zielonym się lubi. – rzuciłem uśmiechając się szeroko i czekałem na odpowiedź.  

- Ja poproszę! – odezwała się siedząca w rogu, tajemnicza jak dotąd dziewczyna. Miała długie, kasztanowe włosy, które delikatnie falując opadały jej na piersi wyeksponowane przez przyciasną bluzkę i zapięty do połowy, opinający sweterek. Ech, jestem jak każdy facet, tylko piersi i piersi w głowie. Nie była szczególnie ładna a do tego nie dało się nie zwrócić uwagi na jej nadzwyczaj szeroki, ale co gorsza metalowy uśmiech spowodowany aparatem na zębach.

- A ja cię poproszę wierszykiem!  - wyskoczył dumny z siebie Oskar, przyjmując pewną postawę i odchrząkając - Piwko, piwko, przynieś dziwko! – wyrecytował wręcz śpiewająco, oczekując na gromkie brawa.  Musiał jedynie zadowolić się krótkim,  nie powalającym na kolana śmiechem reszty.

- Świetnie, mistrzu! Pewnie myślałeś nad tym cały wieczór - odgryzłem się delikatnie i poszedłem do kuchni, a zaraz za mną ruszył Elwis. Nie było to złe mieszkanie jak na kamienicę. Trzy pokoje, łazienka i ubikacja, a wszystko to połączone razem wąskim korytarzykiem prowadzącym do jedynej denerwującej mnie tutaj rzeczy - malutkiej kuchni. Ciasno tam było dwóm osobom, a o stoliku i czymś do siedzenia można było tylko pomarzyć. Faktycznie, w mieszkaniu może trochę mniej miejsca niż w domu, ale z opowiadań Januarego podobno wcisnęli tutaj koło pięćdziesięciu ludzi.

- Co tam? Może jakąś wódeczkę? – zapytał January przyrządzający w kuchni swoje popisowe drinki z Żubrówki i Sprite’a uwieńczone plasterkiem cytryny.

- Nie, dzięki – odpowiedzieliśmy z Elwisem wspólnie – wpadliśmy tylko po piwko i wracamy do Ciebie do pokoju – przecisnąłem się w stronę lodówki. Była ona w strasznym stanie. Ciągle zbierała się w niej  woda, a do tego jeszcze ten zapach.

- Chyba coś się zepsuło w tej lodówce… czujesz jak wali?

- Pewnie jeszcze coś tego kolesia, co mieszkał tu w tamtym roku… Spoko ogarnie się to. – pocieszył January, gładząc się po delikatnym dwudniowym zaroście. – jak wam się impreza podoba?

- Zajebiście jest! – rzucił entuzjastycznie Elwis. – A palenie pierwsza klasa, dawno takiego nie paliłem.

- To opowiedz mu, jaki tutaj był sajgon, gdy było prawie sześćdziesiąt osób. – rzuciłem, delikatnie podekscytowany nadchodzącą opowieścią – Słyszałem, że wesoło było.

- O stary! To była masakra! – zaśmiał się January - Alkohol lał się strumieniami, jak na takie imprezy przystało, a piliśmy chyba wszystko, co się dało. Do tego, wiesz, muzyka na pół kamienicy albo i lepiej.

Zaśmialiśmy się z Elwisem wymieniając spojrzenia i słuchaliśmy dalej.

- Ale wszystko spoko, tylko nie dość, że i tak ciężko było przejść to jeszcze co kawałek jakaś nowo poznana parka chwaliła się umiejętnościami z języka francuskiego. Pod koniec, co najlepsze, kilku facetów zmęczonych alkoholem było tak leniwych, że…

- To mnie rozwaliło najbardziej! Hahaha! Słuchaj uważnie! – rzuciłem do Elwisa

- A więc byli tak leniwi, że – kontynuował January, popijając stworzona przez siebie ambrozje alkoholową - zamówili sobie laskę do towarzystwa, która miała za zadanie polewać im wódkę i donosić przekąski, ubrana jedynie w najmniejszy chyba jaki znaleźli fartuszek.

- Aa, pieprzysz! Poważnie? Masakra… - z niedowierzaniem popatrzył mój kumpel – I co dalej?

- No, i ogarnij to stary, że jedynym problemem było, że zapomnieliśmy się ewakuować przed ciszą nocną, co nieodzownie łączyło się z wizytą policji. Chociaż nie powiem, bo wyszli na tym dobrze jedynie ci, którzy byli na zewnątrz na fajce.
I suki się ich pytają o imprezę, nie? A ci do nich bez jakichkolwiek skrupułów „Panowie! Jaka impreza? O czym mówicie?” Hahaha, czaisz? I tyle ich widziano. – Gospodarz skończył opowiadać akcentując wszystko gromkim śmiechem.

- Niezła historia, prawda? To nie to co imprezy u nas na wsi… - podsumowałem.

- Faktycznie jakaś miazga, - wykrztusił przez śmiech Michał – Już mi się tu podoba!

- To jeszcze nie wszystko , zobaczysz jaka szalona noc nas czeka. – Odparłem zachęcająco – a teraz chodź, spalimy po buszku.  – Poszliśmy w stronę pokoju rozkoszować się dalej tym, co w tym momencie sprawiało nam największa przyjemność.

- haha, pamiętam  - zacząłem opowieść – jak pierwszy raz przyjechałem tutaj mieszkać.  Pierwsze spotkanie z Januarym to było mistrzostwo świata.  Siedzę sobie w pokoju, Zadowolony, że już się całkiem rozpakowałem, śmieję coś z Radem a tu wpada do pokoju jakiś koleś. –

Wrażenie wizualne zrobił dość dobre. Wysoki, chudy facet, mający na oko 27 lat. Czarnowłosy, ze smukłą twarzą porośniętą dwudniowym zarostem. Ubrany schludnie  w ciemne jeansy i jasną rozsuwana bluzę z akcentami rasta, dopasowaną do niego idealnie. Nie to, jednak, mnie do niego przekonało. Największe wrażenie wywarł na mnie swoimi pierwszymi słowami.

            – No i słuchaj gość bez żadnego „cześć” ani nic z tych rzeczy, zmierzył mnie wzrokiem, a miałem wtedy na sobie koszulkę z Bobem Marleyem. I wyszedł do mnie z tekstem

- „Fajna koszulka! Palisz?”

- Więc odpowiadam mu, że się zdarza, że okazjonalnie, czasem. Wiesz, nie chciałem mu się przyznawać do tego, że palę dość często. Różnie bywa, nie każdy musi to respektować, a podpadać komuś w pierwszy dzień z kim będzie się mieszkało przynajmniej rok to też nieprzyjemna sprawa.  Ale to go wcale nie zniechęciło przed zaproponowaniem mi czegoś ze swoich zapasów.

-  „To chodź!”.

- I tak właśnie zaczęła się nasza znajomość . Od Buszka – uśmiechnąłem się do Elwisa – chodź stary na jednego, bo zaraz będziemy się zmywać do Krzysztoforów. 

- Kurwa, stary! – odrzekł w końcu mój przyjaciel – Dlaczego ty masz tutaj tak zajebiście? Ja tylko siedzę w tych pieprzonych Ropczycach, a tam się kompletnie nic nie dzieje…

- Aa koleś, pierdolisz mi tutaj głupoty! Kraków jak Kraków. Mieszkam tutaj, ale to o niczym nie świadczy. Liczą się ludzie, z którymi jesteś, a nie gdzie jesteś bez nich … - Starałem się poprawić mu nastrój – fakt faktem, chodzę co chwilę upalony, ale sam mnie przecież dobrze znasz. Typem klubowicza nie jestem, do tego leń jak cholera…   Jednym słowem nuda, stary nuda.

- A wiesz co więcej Ci powiem – zatrzymaliśmy się na korytarzu, a ja  ciągnąłem moją małą improwizację dalej – tak naprawdę  to tęsknie za Ropczycami. Tęsknię za naszą paczką, w której czułem się jak w rodzinie. Tam nie było powodów, żeby udawać kogoś innego, żeby się czegoś wstydzić, albo co gorsze, zamykać w sobie. Tutaj niestety tak jest. Nie możesz się za bardzo przed ludźmi otworzyć, bo nigdy nie wiesz jak zareagują. Czasami stary to jest straszna lipa. Idziesz na imprezę i dopóki nie walniesz sobie jednego piwka, góra pięciu, to nie ma o czym gadać…

- Przecież ty kurwa jesteś taki zajebisty! Zarywasz milion lasek, wszyscy Cię kochają i padają Ci do stóp. A mało tego, jeszcze przez swoją zajebistość narzekasz na Kraków. Weź się kurwa ogarnij może czasem, co?! – skarcił mnie, choć musiałem mu przyznać odrobinę racji. Miałem w życiu praktycznie wszystko, co bym chciał a i tak umiałem tylko narzekać. Raz pewna dziewczyna powiedziała mi, że sam sobie utrudniam życie. Wtedy się z tego śmiałem ale teraz, z każdym dniem uświadamiałem sobie że miała racje. Człowiek za wszelką cenę stara się, żeby jego życie było sielankowe, bajkowe a gdy faktycznie udaje mu się takie mieć to sam rzuca sobie kłody pod nogi. A to wszystko po co? Żeby mieć się czym zamartwiać, na co skarżyć i narzekać.  Żeby mieć czym żyć…

- Elwis kurwa, nie zaczynaj znowu. Nie mam ochoty się z Toba kłócić, jaki to ja nie jestem zajebisty. Jestem, jaki jestem, i mi z tym jest kurwa dobrze!– wyrzuciłem z siebie zdenerwowany, lecz zaraz odparłem już normalnym, miłym głosem - A teraz choć napijemy się wódki, bo nas wołają. Może January opowie jeszcze coś ciekawego… - weszliśmy do pokoju.

Widać, nie próżnowali gdy nas nie było.  Faktycznie, czuło się ten charakterystyczny, przyjemny zapach w całym mieszkaniu, ale nie pomyślałbym, że spalili tego aż tyle. Zawsze marzyłem żeby się zjarać w aucie z zasuniętymi szybami, tak, ażeby z zewnątrz nie było nic widać tylko dym. Oni właśnie dali mi próbkę mojego marzenia, tylko, że w pokoju, a nie w jakimś samochodzie. Chmura była taka, że bezproblemowo zawiesiłby w powietrzu siekierę, jakieś małe grabki, a nawet gdyby się postarał to ciężki płaszcz skórzany. Nie myliłem się co do Januarego i jego opowieści. Tym razem z festiwalu reggae w Ostródzie. Ściągnąłem dużego bucha i podałem resztę kumplowi.

- Masz, do końca! Może Cię jebnie trochę, to się rozluźnisz i ci przejdzie ta chandra! – zaśmiałem się do niego już nie ze zwykłym, lecz błogim uśmiechem – I słuchaj – przykazałem – słuchaj muzyki i głosów…

W tle było słychać opowiadanie Januarego i częste wybuchy śmiechu, jednak ja już czułem się dobrze upalony. Jeszcze jeden buch i jak to kumpel mówi zaliczyłbym zwalicę, czyli najnormalniejszego w świecie zgona.

- Mówię wam! Zajebista sprawa! W nocy koncerty na różnych scenach, a w dzień grill, browarek, muzyka w tle. Jeszcze jak udała się pogoda to pomyśl, kąpiesz się w jeziorze, ze sceny leci Ci dobra muza. Nie wiem jak dla was, ale dla mnie świetna sprawa… - dało się słyszeć wychwalania Januarego i wtrącenia Baśki, jednak w tym stanie już dla mnie niezrozumiałe.

To jednak było nieważne. W moich myślach królowała tylko ona. Ta, której poświeciłem całego siebie, aby w najlepszym momencie mojego życia przeżyć takie rozczarowanie. Aby w takiej właśnie chwili stracić to, co kochałem najbardziej.

- Później graliśmy rozgrywki w piłkę i nie mogliśmy ulepić żadnej jedenastki, więc z kompletnie obcych ludzi, którzy wcześniej się nie znali stworzyliśmy drużynę. – kontynuował swoją opowieść January z, o dziwo, strasznie zaabsorbowanym audytorium – ale to nie wszystko! Kojarzycie Pablo Pavo z Vavamuffin? Graliśmy właśnie z nimi mecz, de facto, bardzo ciężki, ale przed nim śmiałem się do chłopaków, że chciałbym gościa skosić. Co jak się później okazało, zrobiłem w ostatnich minutach meczu. A jak gość później do mnie wyskoczył. Coś tam „kurwa, co jest!” z takim żalem. – opowiadał dumnie, nakręcając się z każdym wybuchem śmiechu jego słuchaczy. – ale na szczęście zaraz  mu przeszło… - nie słuchałem dalej. Znałem już tę historię.

Rozłożyłem się wygodnie w fotelu i odłączyłem się od zewnętrznego towarzystwa. Zielone w połączeniu z wódką i piwem zrobiło swoje. Odpłynąłem w swoich myślach o niej.  Ten dzisiejszy sms, co on mógł znaczyć? Czego ona może ode mnie chcieć? Nie rozmawialiśmy ze sobą przez rok czasu, a tu nagle zaproponowała spotkanie. Dziwne…  Bardzo dziwne… 

●●●